ευτυχώς η δουλειά μας είναι κύρια έξω και παρακολουθούμε την μαγεία της φύσης.. Ετσι παρατήρησα ότι μπήκαμε στην περίοδο όπου κυριαρχεί το κίτρινο.
Ολόκληρες πλαγιές με σφαλάχτρια(ασπάλαθους) με συμπλήρωμα τα σπάρτα δίπλα στους δρόμους , τις μηδικές, τις γαλατσίδες(euforbia charachias) ,τα ελίχρυσα,, τις ξινήθρες που δημιουργούν στρώμα στους ελαιώνες και τα σινάπια στα παρατημένα κτήματα ...Οι ακακίες- κύρια οι κυανοφυλες ολοκληρώνουν την κίτρινη πανδαισία .
Η Κουτσουπιά διαφέρει πρόλογος για την επόμενη"λυπημένη"περίοδο αν που και που βλέπεις καμιά έτοιμη παπαρούνα και οιΛαλάδες στην Χίο έσκασαν .
Ένα με το ποίημα του Σεφέρη στο δίσεκτο έτος που περνάμε
«Επί ασπαλάθων ...»
Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα κι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμακρα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη ...
Γαλήνη.
- Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ'αυλάκια·
τ'όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από εκείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.